سری بازی Call of Duty محصول اکتیویژن (شرکتی که به تازگی توسط مایکروسافت خریده شد) بی‌شک یکی از محبوبترین، تاثیرگزارترین و جذاب ترین فرانچایزهای تاریخ صنعت بازی محسوب می‌شود و طبیعتا تمامی علاقه‌مندان حداقل یک نسخه از این سری را تجربه کرده‌اند. اما اگر بخواهیم از بین بیش از 20 عنوان بازی منتشر شده تحت این عنوان بهترینشان را انتخاب کنیم سه‌گانه Modern Warfare اثر استودیو اینفینیتی وارد، در صدر لیست قرار می‌گیرد ( بازی Modern Warfare 2 سال 2009، به عقیده اکثریت همچنان بهترین عنوان شوتر این مجموعه و حتی تاریخ است). پس از عرضه این سه‌گانه موفق بین سال‌های 2007 تا 2011 شرکت اکتویژن هیچگاه نتوانست در نسخه‌های بعدی به استاندارد‌های بالای این سری برسد، (تقریبا موفق‌ترین نسخه بعد از سه‌گانه Modern Warfare نسخه دوم بازی Black Ops محسوب می‌شود) پس در سال 2018 اعلام کرد که قصد ریبوت سه‌گانه Modern Warfare را دارد. (ریبوت یعنی ساخت همان بازی با همان شخصیت‌ها اما با داستانی جدید و متفاوت) سرانجام در سال 2019 نسخه اول، در سال 2022 نسخه دوم و همین چند وقت پیش نیز سومین نسخه از سه‌گانه ریبوت بازی Modern Warfare منتشر شد و دراین مقاله قصد دارم تا با یک بررسی متوجه شویم که آیا سه‌گانه جدید توانسته وظیفه سنگین خود در بازسازی فضای حماسی سه‌گانه اصلی را براورده کند یا خیر؟
قبل از اینکه به داستان بخش تکنفره برسیم باید به پارامتری بپردازیم که در تمامی این سال‌ها بخش تکنفره داستانی سری Call of Duty را از دیگر رقبای خود برتر قرارداده و آن چیزی نیست جز طراحی مرحله! تعداد زیادی از جذابترین و نفسگیر ترین مراحل تاریخ ویدیو گیم متعلق به سری Call of Duty است (نبرد نورماندی یا فتح برلین در سری‌های مربوط به جنگ جهانی و ...) که تعداد زیادی از آنها در سه گانه اصلی یافت می‌شوند. طراحی مرحله یعنی کنارهم چیدن و معماری تمامی اتفاقاتی که پیش‌روی بازیکن در یک مرحله قرار می‌گیرد از مسیری که بازیکن باید در محیط طی کند، طراحی محیط، چالش‌ها و غافلگیری‌های مبارزه و موارد دیگرهمگی بخشی از طراحی مرحله هستند. وقتی که طراحی مراحل یک بازی خوب نباشد بازی بعد از چند وقت به تکرار می‌افتد و کسل کننده می‌شود. خوشبختانه سری Call of Duty همیشه از این حیث موفق بوده است و برخی از مراحل آن جزو شاهکار‌های تاریخ گیم هستند.
سه‌گانه Modern Warfare نیز نقش مهمی در ارتقای استاندارد‌های طراحی مراحل توام با داستانپردازی و گیمپلی جذاب داشته است. به عنوان مثال مرحله All ghillied up در بازی Call of Duty 4: Modern Warfare از شاهکار‌های طراحی مرحله و از پیشگامان سبک مخفی‌کاری است که هنر طراحی مرحله به خوبی در آن یافت می‌شود. در این مرحله کاپتان پرایس به همراه کاپتان مک میلان در یک شهرک نزدیکی راکتور هسته‌ای چرنوبیل برای ترور ایمران زاخائف (اناتاگونیست نسخه اول) با لباسی به مانند پوشش گیاهی منطقه و اسنایپر این ماموریت را آغاز می‌کنند . در ابتدا حالت مخفی کاری مرحله که همه چیز باید با مخفیانه و بدون ایجاد صدا و مطلع شدن دشمنان انجام گیرد (که در این راستا باید از دستورات کاپتان مک میلان در طول مرحله پیروی کنید) خود تنوعی ویژه را در طی بخش داستانی ایجاد می‌کند، از آنطرف طراحی شهرک خالی از سکنه چرنوبیل و محیط دلگیر آن یک حس و حال و هوای مرده را به مخاطب القا می‌کند، اما زیباترین و نفسگیرترین بخش از این مرحله مربوط به زمانی است که نیرو‌های دشمن به همراه تانک هایشان در حال عبورازعلفزار‌های منطقه هستند، پرایس و مک میلان که در بین این علفزار‌ها با لباس گیاهی خود درازکش استتار کرده‌اند نیز در مسیر حرکتی دشمن قرار دارند ، در این لحظه مک میلان به پرایس (بازیکن) می‌گوید باید بی حرکت بمانند تا تانک‌ها و نیرو‌های دشمن از کنارشان رد شوند و اگر در مسیر حرکت یک سرباز یا تانک قرار دارد باید با حرکات بسیار ارام خود را جلوی ان فرد بردارند.(اگر سربازان به شما برخورد کنند یا زیادی سریع حرکت کنید متوجه حضورتان می‌شوند) این چند دقیقه کم تحرک یکی از حساس ترین و درعین حال جذابترین بخش های تاریخ شوتر است و به خوبی اهمیت طراحی مرحله را عنوان می‌کند.
مطالب مرتبط: هر آن‌چه از بازی Call of Duty: Modern Warfare 3 می‌دانیم
یادداشت: چرا مرحله‌ی All Ghillied Up بازی Call of Duty را برای همیشه تغییر داد؟
یا مثلا در مرحله ای در همین نسخه از یک هواپیما در اسمان حرکت گروه پرایس در زمین را کنترل می‌کنید و آنها را راهنمایی و بعضا تهدیدات نزدیک آنها را منهدم می‌کنید و جالبتر اینکه در این بین چند بار کنترل اعضای تیم روی زمین را نیز دراختیار می‌گیرید. این تغییر زاویه دید از نیروی داخل هواپیما در اسمان و سویچ به نیروی روی زمین پرسپکتیو زیبایی از مرحله را ایجاد می‌کند.
اما در نهایت عملکرد سه‌گانه جدید در طراحی مراحل چطور است؟ این عامل بستگی به نسخه‌ای دارد که بازی می‌کنید، به طور کلی طراحی مراحل در نسخه 2019 خوب و قابل قبول است و تنوع خوبی را در طول کمپین بازی شاهد هستیم. (مرحله‌ای که مربوط به نفوذ شبانه به یک اپارتمان در لندن است و کل مرحله با دوربین دید در شب و مخفیانه پیش میرود از مراحل جذاب بازی است) در نسخه دوم بازی 2022 طراحی مراحل خوب است اما در واقع کپی ضعیفتر منتخبی از مراحل سه‌گانه اصلی است. اما در طول کمپینگ بازی Call of Duty: Modern Warfare 2 دو مرحله برای اولین بار سبک جدیدی از مخفی‌کاری را وارد گیمپلی مجموعه کردند و تنوانستند یک تنوع مناسب را در کمپین ایجاد کنند، جایی که در دو مرحله فرار ازمکزیک و مرحله پایانی کمپین، بازیکن در شرایط بدون هرگونه اسلحه سرد و گرم قرار می‌گیرد و باید با گشت و گذار در محیط و پیدا کردن و ترکیب وسایل ابتدایی در محیط برای خود اسلحه‌ای سرد بسازد و مخفیانه در محیط پیش رود. در کل نسخه دوم نیز از این نظر قابل قبول است اما این دو نسخه هرگز به اندازه سه‌گانه اصلی بی‌نقص نبودند.
اما برسیم به نسخه سوم 2023 که به تازگی منتشر شده است و متاسفانه یکی از ضعیفترین و ناپخته‌ترین بخش‌های داستانی در سری Call of Duty را ارائه کرده‌است. کمپین این نسخه بسیار کوتاه است (حدود 4 ساعت) و محتوای این نسخه بیشتر به یک بسته گسترش دهنده (DLC) شباهت دارد. در این نسخه به غیر از مرحله اول و اخر که سرجمع چهل دقیقه هم نمی‌شوند ابدا خبری از طراحی مرحله نیست و سازندگان برای اینکه وظیفه طراحی مرحله که پیشتر اشاره کردم کلیدی ترین عامل موفقیت فرانچایز است را از سر خود باز کنند بازی را در همان نقشه وردانسک بازی Warzone اجرا کردند و مراحل بازی در برخی از زون‌های این نقشه (مانند استادیوم وردانسک) جریان دارد و عملا مثل این می‌ماند که در بازی Warzone یک محدود را به همراه اسکواد خود پاکسازی کنید، در کل (مراحل) بخش داستانی این نسخه بسیار کسل کننده ظاهرشده‌است.
داستان در سه گانه اوریجینال بسیار روایت خوبی دارد و دارای پیچش‌های داستانی و لحظات دراماتیک به‌اندازه و مناسب است. داستان سه گانه اصلی حول محور گروه تسک فورس 141 شامل کاپتان پرایس، سوپ مکتاویش و اعضای دیگر آن هست که در نسخه‌های مختلف همراه تیم هستند (گوست، نیکولای، یوری) در سه گانه اوریجینال یک گروه افراطی روسی به رهبری ایمران زاخائف (اناتاگونیست نسخه اول 2007) که قصد به قدرت رساندن کشورشان و تصرف کشور‌های دیگراز راه ایجاد جنگ جهانی و منفجر کردن بمب اتم و گاز‌های شیمیایی هستند و بعدتر ماکاروف ریاست این گروه را بر عهده می‌گیرد و اناتاگونیست دو نسخه بعد می‌شود در مقابل تیم تسک فورس هستند.
در سه‌گانه جدید هم همان تیم تسک فورس حضور دارد اما مشکل اصلی داستان این سه‌گانه مرتبط نبودن داستان هر نسخه به نسخه دیگر است به عبارتی دیگر اناتاگونیست هر نسخه با نسخه دیگر فرق دارد در حالی که در سه گانه اوریجینال از ابتدا تا انتها هدف خنثی سازی ماکاروف است اما اینجا نقشه‌های ماکاروف در نسخه جدید هیچ ارتباطی با ماجراهای دو نسخه قبل ندارد. مشکل اصلی اینجاست که در سه‌گانه جدید هر نسخه بار اصلی را به دوش نسخه بعدتر می‌اندازد! اما چطور؟
در بازی Call of Duty: Modern Warfare داستان صرفا ازادسازی کشور خیالی اورزیکستان است و با قول معرفی گوست و سوپ در نسخه بعد به پایان می‌رسد و وظیفه داستانگویی را در نسخه بعد به بازیکن قول می‌دهد، بازی 2 Call of Duty: Modern Warfare صرفا یک داستان سطحی برای معرفی گوست و سوپ و جنرال شپرد است و این نسخه هم بدون داشتن بار داستانی زیاد، شروع داستان اصلی را با وعده معرفی ماکاروف در نسخه سوم به پایان می‌رساند و این وظیفه را به نسخه بعد پاس می‌دهد، فاجعه اینجا رخ می‌دهد که داستان بازی 3 Call of Duty: Modern Warfare هم صرفا برای معرفی ماکاروف است و بازهم داستانگویی روایی مناسبی نمی‌بینیم و بازی در آخر بازهم این وظیفه را به نسخه بعد (MW4 زمان انتشار نامعلوم) محول می‌کند. در کل داستان طی این سه نسخه به هم پیوستگی سه گانه اصلی را ندارد. تنها نکته مثبت روایت بهتر داستان در سه گانه جدید است که به لطف میان‌پرده‌های بلند ترو گرافیکی‌تر زمان بیشتری را با شخصیت ها می‌گذرانیم. اما در مجموع سه‌گانه اوریجینال داستانی بسیار زیبا و حماسی‌ای را به نمایش می‌گزارد که تا سال‌ها از یاد نمی‌رود و سه گانه جدید ابدا به ان روایت نزدیک هم نمی‌شود! امیدواریم در نسخه چهارم بالاخره شاهد یک دوئل جذاب بین ماکاروف و تیم زخم خورده تسک فورس باشیم.
برای درک بهتر، مرحله معروف و جنجالی No Russian که در نسخه دوم سه گانه اصلی و نسخه سوم سه گانه جدید وجود دارد را مقایسه می‌کنم. مرحله No russian در نسخه سال 2009 به قدری جنجالی و دردناک بود که بازی قبل از ورود به آن به شما هشدار می‌دهد و می‌توانید این مرحله را رد کنید. این مرحله از زاویه دید یک مامور مخفی امریکایی از طرف جنرال شپرد در تیم تروریستی ماکاروف به همراه خود او در فرودگاه ایمران زاخائف دنبال می‌شود و ماکاروف با جمله معروف: «حواست باشه ، هیچ روسی زنده نماند.» شروع به قتل عام مردم بیگناه فرودگاه می‌کنید. که ماکاروف بعد از کشتن مامور مخفی امریکایی در اخر مرحله این حمله را گردن امریکا می‌اندازد و با این بهانه حمله خود به امریکا را شروع می‌کند.
اما در سه گانه جدید هم بازسازی همین مرحله وجود دارد اما اینبارسناریو مرحله No Russian جای خود را به یک حمله هوایی در یک هواپیما با سرنشینان روسی می‌دهد که بار احساسی خیلی کمتری نصبت به ورژن قبلی خود دارد و از همینجا می‌شود افت داستانپردازی در دو سه‌گانه را متوجه شد.
اما یکی از پارامتر‌های ناامید کننده سه‌گانه جدید عدم توانایی در شخصیت پردازی درست کاراکتر‌هایش به‌خصوص آناتاگونیست‌ها (شخصیت منفی داستان) است. شخصیت های گروه تسک فورس به لطف اختصاص دادن بیشتر میان‌پرده‌ها تمرکز سازندگان شخصیت پردازی خوبی دارند مثلا در این سه‌گانه توجه ویژه‌ای به کاراکتر گوست شده است و درکل شخصیت پردای اعضای اصلی تسک فورس خوب است اما کاراکتر‌هایی جانبی مانند فرح و الکس یا لازول خیلی پیچیدگی خاصی ندارند. اما در هر داستانی اهمیت شخصیت منفی حتی از قهرمان قصه هم بیشتر است و برخلاف سه‌گانه اوریجینال که سه تن از جذابترین و مخوفترین شخصیت های منفی را معرفی می‌کند اما در سه‌گانه جدید تا به اینجای کار اصلا خبری از یک آناتاگونیست درست و حسابی نبوده است! اجازه بدهید این سه نفر را در هر دو سه‌گانه مقایسه کنیم تابیشتر به این امر پی ببریم.
رهبر گروه اولتراناسیونالیست‌های روسیه و شخصیت منفی اصلی بازی Call of Duty 4: Modern Warfare کسی نیست جز ایمران زاخائف. کاراکتری بسیار بی‌رحم، وحشتناک که از همان سکانس ابتدایی بازی به ترسناک ترین شکل ممکن به بازیکن معرفی می‌شود. (در ابتدای بازی زاویه دید از دید رئیس جمهور یک کشور خیالی در خاورمیانه که به تسخیر ایمران زاخائف افتاده و توسط او روی انتن زنده جلوی تمام ملت کشته می‌شود، بعدتر در اخر بازی پرایس و سوپ موفق به کشتن او می‌شوند که باعث می‌شوند ماکاروف در ادامه رهبری اولتراناسیونالیست‌ها را برعهده گیرد) متاسفانه خبری از این شخص در سه‌گانه جدید نیست و شخصیت منفی نسخه اول از سه‌گانه جدید برادر فرح است که اصلا و ابدا در حد و اندازه‌ای یک شخصیت مقتدر ظاهر نمی‌شود و از همان ابتدا شکستش قابل پیشبینی است.
ژنرال شپرد رهبر ارتش امریکا است که در طول نسخه اول تحت فرماندهی او برای بازپسگیری آن کشور خیالی از دست ایمران زاخائف وارد خاورمیانه می‌شویم همه چیز با رهبری او به خوبی پیش میرود تا اینکه در یکی از مراحل به یادماندنی تاریخ ویدیو گیم زاخائف یک بمب هسته ای را در شهری که 300 هزار نفر از ارتش شپرد در حال ورود به ان هستند منفجر می کند (صحنه سقوط هلیکوپر بر اثر انفجار هسته ای و مرگ خلبان که بازیکن کنترل ان را بر عهده دارد در حالی که ارام ارام موج مهیب انفجار اتمی را مشاهده می‌کند، یکی از تکان دهنده ترین سکانس های سری است) این کار باعث می شود همه شپرد را مقصر این شکست و از دست رفتن جان 300 هزار سرباز امریکایی و مردم آن شهر بدانند.
در نسخه دوم، شپرد در ابتدا به تسک فورس کمک می‌کند تا ماکاروف را پیدا کنند اما در میانه بازی در یکی از دراماتیک ترین و دردناک ترین سکانس تاریخ سری به تیم تسک فورس خیانت می‌کند ( او بعد از دریافت هارد درایو ویلای ماکاروف بلافاصله به گوست و روچ شلیک می‌کند و آنها را آتش می‌زند ، جای زخم این سکانس هنوز از دل طرفداران سری پاک نشده است!) و دستور قتل پرایس و سوپ را می‌دهد و تبدیل به شخصیت منفی نسخه دوم می‌شود. پرایس و مکتاویش در مرحله اخر بازی موفق می‌شوند تا او را بازجوئی کنند، شپرد دلیل کارش را اینگونه بیان می‌کند: «چند سال پیش من 300 هزارنفر از افرادم رو از دست دادم و دنیای لعنتی فقط نگاه کرد.» در واقع بعد از انفجار اتمی تمامی تقصیر‌ها بر گردن شپرد می‌افتد و او برای اینکه دولت امریکا دوباره به وی نیاز پیدا کند و جایگاه خودش را محکم نگه دارد با فرستادن یک جاسوس امریکایی به تیم ماکاروف (که دقیقا باعث ایجاد بهانه مناسب برای ماکاروف و حمله به امریکا می‌شود) غیر مستقیم باعث شروع جنگ می‌شود و تیم تسک فورس هم بعد از پیدا کردن هارد درایو ماکاروف می‌توانستند این اطلاعات را متوجه بشوند که شپرد بلافاصله اقدام به نابودی این تیم می‌کند.
مطالب مرتبط: شخصیت‌هایی که در حقیقت دشمن شما هستند
جذاب و مقتدر بودن این شخصیت را با این خاطره توضیح می‌دهم: «در سیزده بدر ده دوازده سال پیش همگی در اتاق پسر عمه‌‌ام پشت سیستم در حال بازی فوتبال بودیم تا اینکه پسرعمویم به پسرعمم میگه که میشه مرحله اخر مدرن وارفر2 روبرام بزاری می‌خوام بدونم آخرش چی میشه و اینگونه اولین تجربه بصری من از بازی Call of Duty شکل گرفت آن هم چه مرحله‌ای! بالاخره بچه های بزرگ فامیل مشغول تجربه مرحله اخر می‌شوند و در نهایت بعد از سختی و کوشش فراوان سکانس پایانی مبارزه با جنرال شپرد فرا می‌رسد، شپرد که حسابی پرایس و سوپ را لت و پار کرده اماده کشتن آن دو می‌شود تا اینکه بازیکن در لحظه اخر در نقش مکتاویش چاقو را به سمت شپرد پرتاب می‌کند، اتاق به همراه همه‌ی ما غرق در سکوت می‌شود، چاقو با حرکتی اهسته به سمت صورت جنرال شپرد که دارد کار پرایس را تمام می‌کند نزدیک می‌شود، همگی نفس حبس در سینه و چشم هایمان گرد شده انگار نه انگار روزسیزده بدر است و در نهایت، چاقو به چشم شپرد برخورد می‌کند و خون از چشمش در حالی که روی زمین می‌افتد فواره می‌زند ، ناگهان سکوت اتاق با این جمله از همگی‌مان شکسته می‌شود : «ووووااااااوووو ، عجب پایانی!»
تمام این حرف‌ها را زدم که بگویم در سه گانه جدید& جنرال شپرد مقتدر نسخه اصلی جای خود را به یک جنرال شپرد ترسو و پشت میز نشین داده که نقش مهمی در داستان نسخه دوم و سوم سه‌گانه جدید ندارد و درنهایت توسط پرایس به راحتی و طی یک کات سین کشته می‌شود. تفاوت را احساس کنید !
ماکاروف قطعا مهمترین آناتاگونیست سری Call of Duty و یکی از برترین‌های تاریخ ویدیو گیم است و حضوری فوق العاده در سه‌گانه اوریجینال دارد و از زمان معرفی سه‌گانه جدید (ریبوت) طرفداران بی‌صبرانه منتظر حضور او در بازی بوده‌اند. اما با اینکه حضور ماکاروف در بازی Call of Duty: Modern Warfare 4 قطعی است اما تا به اینجای کار حضور درخشانی در طول نسخه سوم نداشته است و به مانند ورژن قبلی خود موفق در میخکوب کردن مخاطب نبوده است. البته تیم سازنده اگراز پتانسیل بالای این شخصیت استفاده کنند می‌توانند در نسخه بعد دوئل جذابی بین او و تسک فورس را تحویل مخاطب بدهند .
در کل چیزی که مشخص است ریبوت سه‌گانه Modern Warfare بغییر از مسائل گرافیکی و فنی در تمامی زمینه‌های داستانی، کاراکتر‌ها و طراحی مرحله از سه‌گانه اوریجینال ضعیفتر است. و اکتیویژن در ساخت یک تجربه موفق تر از سه‌گانه اصلی که یکی از زیباترین داستان‌های حماسی را برایمان روایت کرده بود تا به اینجا شکست خورده است. ( به‌خصوص بعد از عملکرد بسیار بد نسخه سوم) و باید دید چه سیاستی را برای نسخه چهارم که اخرین فرصتشان برای اصلاح این سه‌گانه است اتخاذ خواهند کرد؟
