بازی Marvel’s Spider-Man 2، عنوانی است که با هدف تحقق فانتزی شخصیت مرد عنکبوتی توسعه یافته است و در اکثر موارد موفق بوده. با این وجود، همانطور که طرفداران به آن اشاره کردهاند، بازی از برخی جنبهها به کمال بی نقص نیست، بهویژه در بحث بیاعتنایی آشکار شخصیتهای مرد عنکبوتی به هویت مخفیشان، که میتواند موجب شکل گرفتن مشکلاتی در غوطهور شدن شود.
مورد دیگری هم در بازی وجود دارد که کمتر مورد بحث قرار گرفته است و میتواند به حس قابل قبول بودن و غوطهوری آسیب بزند. البته این موضوع در تعدادی از دیگر عناوین مختلف ابر قهرمانی مانند بازی Batman: Arkham مشاهده شده است. در اکثر عناوین ابر قهرمان، گیم پلی بازی به شدت بر رویاروییهای مبارزهای متمرکز است و بسیاری از آنها، از جمله سری بازی Marvel’s Spider-Man، بر ارائه نبردهایی شدید با تعدادی از دشمنان ضعیف و معمولی، تمایل دارند. پیادهسازی این سیاست در گیم پلی هم حرکت خوبی از سمت توسعه دهندگان است، زیرا به بازیکنان این اجازه داده میشود که به تمرین و بهتر کردن مهارتهای خود در یک سیستم مبارزه بپردازند. اما در بازیهایی مانند بازی Marvel’s Spider-Man 2، مشکلاتی به نمایش گذاشته میشود که در این دسته از رویاروییها وجود دارند.
شخصیتهای شرور نمادین جهان مرد عنکبوتی، مثل Lizard و Green Goblin، به عنوان شخصیتهایی شمرده میشوند که از نظر شیمیایی تقویت شدهاند و از نظر روانی آشفته هستند، پس دلایل مختلفی برای رویارویی با مرد عنکبوتی دارند. چیزی که دیده میشود، این است که شخصیت مردعنکبوتی تقریبا همیشه پیروز از میدان خارج میشود. منطقی است که این شخصیتهای شرور ابرانسان، بر این باور باشند که شانسی در برابر قهرمان داستان دارند، اما، افراد شرور معمولی در بازی Marvel’s Spider-Man 2، مانند بازیهای قبلی این سری، به اندازه شخصیتهای شرور ابرانسان، اعتماد به نفس رویارویی با مرد عنکبوتی را دارند که اصلا منطقی نیست.
در سری بازی Marvel’s Spider-Man، وقتی که مردعنکبوتی با انبوهی از اشرار معمولی روبرو میشود، این شخصیتها به حدی اعتماد به نفس رویارویی با او را دارند که شروع به کری خواندن میکنند و با دست خالی، یک سلاح سرد معمولی یا گاهی اوقات با یک سلاح گرم، به سمت آن هجوم میآورند. شاید چنین چیزی در هنگام مواجهه با همراهان مردعنکبوتی منطقی به نظر برسد، اما داشتن چنین تفکری به هنگام رویارویی با قهرمان داستان، اصلا منطقی نیست. در این جهان، مردعنکبوتی به موجب فعالیت دراز خود، شهرت زیادی پیدا کرده است، پس افراد شرور معمولی باید از این حقیقت آگاه باشند که او در گذشته تعدادی از افراد شرور ابر انسان را از بین برده است. باور اینکه بسیاری از NPCها، با داشتن حداکثر یک تفنگ، هیچ ترسی از رویارویی با قهرمان داستان ندارند، باور کردنی نیست.
این موضوع شدیدا در جهان بازی Marvel's Spider-Man 2 استودیو Insomniac رخنه کرده است. بی تفاوتی این افراد شرور معمولی در مبارزه با مردعنکبوتی، شخصیتی که قدرتهای ابرانسانی دارد، عجیب است. اما میتوان تحلیل این موضوع را حتی فراتر از بحث نبردها پیش برد. با توجه به سابقه شخصیت مردعنکبوتی، میتوان ادعا کرد که میزان جرائم و جنایات شکل گرفته در سطح خیابان، به طور کلی با جهانی که مردعنکبوتی در آن حضور دارد، سازگار نیست.
در سری بازی Marvel’s Spider-Man، مجرمان گروههای بزرگی را تشکیل میدهند و در روز روشن و با رفتن به مناطق شلوغ، سعی در سرقت، ماشین دزدی یا هر عمل مجرمانه دیگر دارند که غیرواقعی به نظر میرسد. شکل گرفتن چنین فعالیتهایی از طرف شخصیتهای شرور ابرقدرت که میتوانند با روانشناسی و داشتن مجموعهای از مهارتهای بسیار خاص، به مقابله با قهرمان این جهان بپردازند، منطقی است اما با منطق واقعی، مجرمان معمولی تا حد ممکن سعی بر این دارند که دور از دسترس مرد عنکبوتی باشند. لازم به ذکر است که این نگرانیها، با معرفی شخصیت ونوم و سیمبیوت که موجب افزایش قابلیتهای ابر انسانی و ترسناک قهرمانان میشود، تشدید شدهاند.
در سایر رسانههایی که مربوط به جهان مردعنکبوتی هستند، بیشتر روی مبارزه مرد عنکبوتی با شخصیتهای شرور اصلی و تهدیدهایی که ایجاد میکنند، تمرکز شده است که موجب این شده که از وجود چنین مشکلی اجتناب کنند. مبارزات در بازی Marvel’s Spider-Man 2، نقشی اصلی را ایفا میکنند. از این جهت، تمرکز بازی روی مبارزه با گروه بزرگی از دشمنان معمولی منتقل شده است. به لطف اعتبار سری، این رویاروییها با همراهان شخصیت Kraven یا شخصیتهایی که تحت تاثیر سیمبیوت قرار گرفتهاند، منطقیتر و قابل قبولتر است، زیرا دلیل نترس بودن این افراد در بازی توضیح داده شده است. با این وجود، هنوز هم تا حدودی پذیرش اینکه به طور نترس جنایتکاران سطح خیابان به نسبت شخصیت مردعنکبوتی رفتاری جثورانه دارند، بسیار مشکل و سخت است و حضور آنها اعتبار کلی بازی Marvel’ Spider-Man 2 را به میزان قابل توجهی افزایش نمیدهد.